κάντε κλικ εδώ
Με αφορμή τη διεξαγωγή του 12ου συνεδρίου της ΠΑΣΥΝΟ στην ιστορική πόλη του Ναυπλίου, θα επιχειρήσω να διατυπώσω σημειολογικά, ορισμένους συνειρμούς σε σχέση με τη ζοφερή και διαρκώς επιδεινούμενη πραγματικότητα που ζούμε σήμερα.
Το Ναύπλιο λοιπόν, είναι η πόλη που αποτέλεσε την πρωτεύουσα της πρώτης επαναστατικής κυβέρνησης το 1823, φιλοξένησε την πρώτη επίσημη κυβέρνηση του ελεύθερου ελληνικού κράτους υπό τη διοίκηση του Καποδίστρια και λίγο αργότερα αναδείχθηκε σε βασιλεύουσα, υποδεχόμενη τον ανήλικο Βαυαρό βασιλιά Όθωνα που μαζί με την κηδεμονεύουσα Αντιβασιλεία, διαδέχτηκαν τους Τούρκους στο τιμόνι της ξενικής κατοχής. Τέλος, το Ναύπλιο ήταν η πόλη που γέννησε την επανάσταση, για την ανατροπή του Βαυαρού μονάρχη το 1862.
Δε θα μπορούσε λοιπόν να βρεθεί καταλληλότερη ευκαιρία, για να ακουστούν τα βασικά στοιχεία της σύγκρισης εκείνης της ιστορικής πραγματικότητας με τούτη την τραγική συγκυρία. Ίσως βέβαια κάποιος να υποστηρίξει ότι είναι υπερβολή να συγκρίνουμε την Ε.Ε και τη σημερινή Γερμανία, με τις πρωτόγονες δομές του νεόδμητου μετεπαναστατικού ελληνικού κράτους, αλλά σίγουρα θα παραδεχτεί, ότι πρόκειται για μια εν δυνάμει νέα αυτοκρατορία εν τω γίγνεσθαι, που θεμελιώνεται πάνω στην παραβίαση της βασικής αρχής της ευρωπαϊκής ενότητας: Αυτήν της ισότητας και της ισονομίας ανάμεσα στα κράτη -μέλη της.
Από τα πρώτα διατάγματα λοιπόν της Αντιβασιλείας, ήταν η διάλυση των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων των οπλαρχηγών. Υπήρξαν έντονες αντιδράσεις και κάποιες εξεγέρσεις πνίγηκαν στο αίμα. Συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν πολλοί γνωστοί καπετάνιοι. Πέρασαν από δίκη τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα που καταδικάστηκαν αρχικά σε θάνατο, αλλά η ποινή τους μετατράπηκε σε 20 χρόνια φυλακή.
Αμέσως λοιπόν μετά την ανάληψη της εξουσίας από την Αντιβασιλεία, οι αγωνιστές της ελευθερίας εκτοπίστηκαν και αποκλείστηκαν από κάθε προνόμιο, ενώ οι αυλές και οι υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού γέμισαν από άεργους Βαυαρούς, που χωρίς να έχουν ουσιαστικό έργο να επιτελέσουν πληρωνόταν με μισθούς βασιλικούς.
Το πρώτο που αξίζει να μνημονευτεί, είναι το δάνειο των 60.000.000 φράγκων του 1832 που μας οδήγησε στη χρεωκοπία του 1843, το οποίο ελήφθη υπό την εγγύηση των τριών μεγάλων δυνάμεων, για να βοηθηθεί ο Όθωνας να στεριώσει το νέο ελληνικό κράτος. Και τότε δηλαδή, άλλοι δανειζόταν και άλλοι πλήρωναν τα σπασμένα…
Τα δάνεια», γράφει ο Μακρυγιάννης, «εμείς δώσαμεν υπόσκεση ότι τα δανειστήκαμεν και η Μπαυαρία τα ρούφηξε με τον Αρμασπέρη και τη συντροφιά του. Κι ο θεός ξέρει τα υστερνά μας. Όμως η καλή μέρα φαίνεται από την αυγή».
Οι αποδοχές του Όθωνα, σε ετήσια βάση έφταναν το ένα όγδοο των συνολικών κρατικών εσόδων και η σπατάλη έδινε κι έπαιρνε.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αποικιοκρατικής λογικής που είχαν οι διοικούντες, είναι αυτό που έκανε ο νομομαθής Αντιβασιλέας Μάουρερ, όταν ίδρυσε υπερβολικά μεγάλον αριθμό δικαστηρίων για να βολέψει τους υπεράριθμους εισαγόμενους Βαυαρούς δικαστές, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι, να μην έχουν έργο να επιτελέσουν.
Το εξωφρενικό της υπόθεσης όμως είναι άλλο: Οι Βαυαροί δικαστές, δεν ήξεραν γρι ελληνικά και έτσι, έκριναν τους υπόδικους αν είναι αθώοι ή ένοχοι απ’ τη φάτσα…
Σήμερα, η Ελλάδα στέκει μπροστά στα μάτια του κόσμου με το κουρεμένο της κεφάλι σκυμμένο, σα διεφθαρμένη, κλέφτρα και τεμπέλα, διότι ως τέτοια τη διέσυραν και τη διαπόμπευσαν ανά στην οικουμένη οι ντόπιοι εντολοδόχοι των αγορών και τα ανδρείκελα που υποτίθεται ότι εκφράζουν τη βούληση των πολιτών της.
Οι παππούδες και οι πατεράδες μας, έχτισαν και ξανάχτισαν με τον ιδρώτα και το αίμα τους αυτή τη χώρα πολλές φορές στη νεώτερη ιστορία της, ύστερα από πολέμους, καταστροφές, διχασμούς και πραξικοπήματα.
Όμως εδώ και καμιά δεκαριά μέρες, παρατηρούμε με το στόμα ανοιχτό να μας διοικεί μια κυβέρνηση που δεν εκλέξαμε, για να συνεχίσει να διαχειρίζεται την εκχώρηση της λαϊκής μας κυριαρχίας στους ευρωπαίους εταίρους μας και να αποτελειώσει ότι απέμεινε από αυτό που κάποτε ονομαζόταν κοινωνικό κράτος.
Όπως εκτίμησε χτες μόλις, στην 37 σελίδων έκθεσή του ο υπερπρωθυπουργός μας κ. Χορστ Ράιχενμπαχ, η ελληνική κρατική μηχανή θα χρειαστεί δύο με τρία χρόνια την τεχνική στήριξη των εμπειρογνωμόνων των κρατών μελών της ΕΕ, μέχρις ότου ο ελληνικός δημόσιος τομέας να φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο λειτουργίας. Σύμφωνα με την έκθεση, οι βασικοί τομείς στους οποίους εντοπίζονται αδυναμίες, αφορούν τη φορολογική διοίκηση (φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί, ενίσχυση φορολογικών ελέγχων κλπ), τον έλεγχο των δημόσιων δαπανών, τη μεταρρύθμιση του δημόσιου διοικητικού τομέα, τη δικαστική μεταρρύθμιση, τις δημόσιες συμβάσεις, τον ανταγωνισμό και τις ιδιωτικοποιήσεις. Κατά τα άλλα, μας βρίσκει μια χαρά…
Και εδώ γεννάται το μέγιστο ερώτημα, οι σημερινοί υπουργοί και βουλευτές, με θητεία στο ελληνικό κοινοβούλιο από τη δεκαετία του ’80, με τι μούτρα βγαίνουν και αλληλοκατηγορούνται επιρρίπτοντας τις ευθύνες σε κάθε άλλον εκτός από τον εαυτό τους; Πως τους ανεχόμαστε με τέτοια και τόση στωικότητα;
Τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν επί δεκαετίες, γκρεμίστηκαν σε μια στιγμή από τους επιστάτες του ελληνικού φέουδου, πετυχαίνοντας συνάμα τη διαπόμπευση χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων ως τεμπέληδων, χαραμοφάηδων και ως κύριων υπαίτιων για τα δεινά του δύσμοιρου τούτου τόπου. Ακόμη και ο υπουργός Υγείας, σε μια από τις πιο άτυχες στιγμές της πολιτικής του ρητορικής, χαρακτήρισε τους δημοσίους υπαλλήλους βασανιστές των υπολοίπων πολιτών, παραβλέποντας το γεγονός ότι και ο ίδιος είναι επί πολλά χρόνια δημόσιος υπάλληλος στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης…
Έτσι, όλα άρχισαν να ξεθωριάζουν ραγδαία. Έννοιες, ήθη, θεσμοί και συνειδήσεις. Η εργασία έγινε απασχόληση, η καλύτερη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού έγινε εφεδρεία, η κρατική ληστεία έγινε έκτακτη εισφορά, η ελέω τραπεζών φυτευτή εξουσία έγινε σανίδα σωτηρίας και η δημόσια υγεία σύντομα θα αποτελεί ανέκδοτο…
Κλείνοντας, και μιας και δεν έχω αναφερθεί στα ειδικότερα ζητήματα της υγείας και τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος των νοσηλευτών, θα επιμείνω σε τούτο: Στη δική μας αφύπνιση, συνειδητοποίηση, και συσπείρωση, ώστε η αυτοεκτίμησή μας να φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που να αναγκάζει την εκάστοτε εξουσία να μας προσέξει.
Καλές προθέσεις, δεν υπάρχουν. Κάθε λύση, θέλει τον καταλύτη της.
Και στην παρούσα συγκυρία, τα δείγματα της επαγγελματικής μας ανέλιξης είναι ενθαρρυντικά. Ξεφεύγοντας απ’ τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του ιατροκεντρικού συστήματος και πατώντας στα δικά μας πόδια, ίσως η ώρα που περιμένουμε δε θ’ αργήσει να’ ρθει. Ποτέ δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε, ότι καθετί που κάνουμε, έχει ως στόχο εκτός από τη δική μας διευκόλυνση και την εξομάλυνση του δύσβατου δρόμου των νέων συναδέλφων, που σύμφωνα με τα ισχύοντα, καταδικάζονται σε μακρόχρονη ανεργία και εξαθλίωση.
Εντείνοντας τη συλλογική μας δράση και την πίεση προς την κρατική εξουσία για τα ζητήματα που μας απασχολούν, δε θα πρέπει να μας διαφύγει ότι μεγάλο μέρος των δεινών του κλάδου θα λυθούν, όταν πάρουμε το επάγγελμά μας, στα δικά μας χέρια.
Σκεφτείτε το…
Σας ευχαριστώ πολύ
