Δυστυχώς, μέσα απο δημοσιεύματα ενημερωθήκαμε για το ενδεχόμενο της διαθεσιμότητας του προσωπικού των Ψυχιατρικών Νοσοκομείων. Δημοσιεύματα που λίγο έως πολύ επιβεβαιώθηκαν ή τουλάχιστον, δεν αμφισβητήθηκαν απο την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας.
Στο σημείο αυτό επισημαίνω τα εξής:
Αιφνιδιαστικά, αυταρχικά και επιπόλαια αποφάσεις οι οποίες συνδέονται με τη μεταρρύθμιση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και που ουσιαστικά τινάζουν στον αέρα τις προσπάθειες της πολιτείας, των εργαζομένων, των φορέων ψυχικής υγείας για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών ψυχικής υγείας ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ.
Αυτές οι αποφάσεις, που θέτουν τις υπηρεσίες, το προσωπικό, τους ασθενείς σε κίνδυνο, απλώς, είναι καταδικασμένες να πάρουν ένα δρόμο, αυτό προς τον κάδο των "αχρήστων".
Είναι αδιανόητο να πιστέψουμε ότι η Ηγεσία του Υπουργείου Υγείας "καπελώνει" την Υφυπουργό Υγείας και τη Διεύθυνση Ψυχικής Υγείας, που ξεκάθαρα έχουν τοποθετηθεί και έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους, σχετικά με την εφαρμογή της διαθεσιμότητας - κινητικότητας, σε ότι αφορά το προσωπικό που εργάζεται και στηρίζει τη μεταρρύθμιση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Ενώ δηλαδή, έχει ξεκινήσει ένας ουσιαστικός διάλογος, σε ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΣΗ, που αφορά τη μετεξέλιξη των ψυχιατρικών νοσοκομείων, ένας διάλογος που έχει ξεκινήσει απο τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου (ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ ΥΓΕΙΑΣ, ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΕΙΑΣ) και που άμεσα ανταποκρίθηκαν οι φορείς (συνδικαλιστικοί, επιστημονικοί κλπ) των ψυχιατρικών νοσοκομείων και κατέθεσαν τις προτάσεις τους, ΞΑΦΝΙΚΑ, όλα αυτά μπήκαν στο περιθώριο και επικράτησε αυτό που όλοι θεωρούσαν αδιανότητο. Αυτό, που όλη η κοινωνία θεωρεί ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. Την πιο ευάλωτη κοινωνική ομάδα, αυτή δηλαδή των ασθενών με κάποια ψυχική διαταραχή να την αντιμετωπίζουν ως ένα ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τις παραπάνω ενέργειες;
Αξίζει να αναφέρω παρόλα αυτά τα εξής:
Πρώτα από όλα η υπογραφή του συμφώνου συνεργασίας ή διαφορετικά του μνημονίου συνεργασίας μεταξύ Λυκουρέντζου - Αντόρ δεν είναι τίποτα παραπάνω απο μία συμφωνία μεταξύ ενός ΑΣΧΕΤΟΥ σε θέματα ψυχικής υγείας ΥΠΟΥΡΓΟΥ (που ότι του έδωσαν, αυτός το υπέγραψε) και ενός Ειδικού Επίτροπου που επίσης, δεν γνωρίζει και πολλά πράγματα γύρω απο την ψυχική υγεία. Δηλαδή, δύο ΑΣΧΕΤΟΙ υπέγραψαν κάτι ΣΧΕΤΙΚΟ που αναγκαστικά κάποιοι ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΑΣΧΕΤΟΙ μας επιβάλλουν να ακολουθήσουμε.
Συγκεκριμένα, γιατί μου αρέσει να λέω τα πράγματα με το όνομά τους.
Ο Λυκουρέντζος, δεν ήξερε κατά την προσωπική μου άποψή μου, τι υπέγραψε.
Οι Συντάκτες του συγκεκριμένου μνημονίου συνεργασίας (νεοφερμένες και νεοφερμένοι του υπουργείου απο το πουθενά), επίσης, δεν γνώριζαν έστω και ελάχιστα, αυτά που έγραφαν, τι σημασία και τι αντίκτυπο είχαν.
Ο Αντόρ επιπλέον, είμαι βέβαιος, ότι ήταν στη θέση που ήταν και ο Λυκουρέντζος, δηλαδή και αυτός δεν ήξερε τι υπέγραφε και το αντίκτυπο που μπορεί να είχε η συγκεκριμένη συμφωνία.
Φίλες και φίλοι αυτό δεν μπορεί να αποτελεί πολιτική ψυχικής υγείας.
Αυτοί στο υπουργείο εν τέλει δεν γνωρίζουν ότι σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου υπάρχουν ψυχιατρικά νοσοκομεία, όπως αντικαρκινικά, παιδιατρικά κλπ. Ότι τα περισσότερα ψυχιατρικά νοσοκομεία παρέχουν υπηρεσίες εξειδικευμένες, που δεν είναι σε θέση να παρέχουν αντίστοιχες στα γενικά νοσοκομεία. Αυτή την αμορφωσιά ή καλύτερα την ημιμάθεια, για να μην πω τίποτα πιο σκληρό, βέβαια την έχουν καλλιεργήσει ειδήμονες του χώρου. Όπως κάποιοι ψυχίατροι - ΜΕΓΑΛΟφιλόσοφοι, οι οποίοι παρουσίαζουν τα δεδομένα όπως τους αρέσει. Φυσικά, εκεί που έχουν κλείσει τα ψυχιατρεία, έχουν γεμίσει οι ψυχικά ασθενείς τις φυλακές. Επιπλέον, τα δικαστικά ψυχιατρεία σε αυτές τις χώρες (ΙΤΑΛΙΑ), ταυτίζονται με τις καταστάσεις στη Λέρο της δεκαετίας του 80 και ακόμη χειρότερα. Το πείραμα δηλαδή που πολλές φορές ακούμε της Τεργέστης, είναι κατά την άποψή μου απλώς, πείραμα προς αποφυγή. Τελεία και παύλα.
Για τις υπόλοιπες χώρες που διατηρούν ψυχιατρικά νοσοκομεία καλώς τα διατηρούν, εφόσον αυτά δεν έχουν ασυλικά τμήματα και ξεκάθαρα πιστεύω ότι αυτό θα πρέπει να είναι το ζητούμενο. Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ. Δεν είναι δηλαδή απαραίτητο ότι η ύπαρξη και λειτουργία ενός ψυχιατρικού νοσοκομείου, αυτό να σημαίνει και την ύπαρξη ενός ασύλου. Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι στις μέρες μας ασυλικού τύπου δομές υπάρχουν, λειτουργούν, έχουν χρηματοδότηση και υφίσταται είτε σε ΜΚΟ, είτε σε ΝΠΔΔ. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι ΑΣΥΛΑ υπάρχουν, λειτουργούν σε ΜΚΟ και ΕΞΩΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΔΟΜΕΣ τόσο των ψυχιατρικών νοσοκομείων, όσο και των Γενικών Νοσοκομείων. Να τις κλείσουμε και αυτές;
Τελικά, χάσαμε την ουσία.
Ουσία τελικά, για την οποία δεν ενδιαφέρονται οι Υπουργοί Υγείας, αλλά και οι Γενικοί Γραμματείς του Υπουργείου, αλλά και πολλοί άλλοι του χώρου.
Αν είχαν ενδιαφέρον, αν τους ένοιαζε τέλος πάντων, για τους ψυχικά ασθενείς, θα έπρεπε να ασχοληθούν με την αποασυλοποίηση των ψυχικά ασθενών στις ιδιωτικές κλινικές, πρώτα από όλα. ΚΑΝΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ όμως, χρόνια τώρα. Είδε κανείς νομοθετικές ρυθμίσεις, ελέγχους, μνημόνια συνεργασίας για τον ιδιωτικό τομέα. ΟΧΙ. Χρηματοδοτήσεις είδατε ΝΑΙ. Ελέγχους ΟΧΙ. Στοιβάζονται οι ασθενείς στις ιδιωτικές ψυχιατρικές κλινικές, χωρίς προγράμματα αποκατάστασης, επανένταξης, με χρόνο νοσηλείας, απλώς απροσδιόριστο, μιλάμε για πολλά χρόνια, Στελέχωση, ούτε στα βασικά.
Η Πολιτεία ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ για το χρόνο νοσηλείας των ψυχικά ασθενών στις ιδιωτικές κλινικές, ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ για τις συνθήκες νοσηλείας, ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ για την εφαρμογή προγραμμάτων ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗΣ, δηλαδή, απλώς, ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΘΕΩΡΕΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ.
Δεν λαμβάνει υπόψη καν τι ισχύει στις ψυχιατρικές κλινικές των Γενικών νοσοκομείων και την αθλιότητα στην οποία λειτουργούν.
Για τις ΜΚΟ, τι να πούμε; Δεκαπέντε χρόνια τώρα το μόνο που κάνει το Υπουργείο είναι να αναζητά τρόπους και μηχανισμούς ελέγχου. Δεκαπέντε χρόνια τώρα οι φορολογούμενοι χρηματοδοτούν ΜΚΟ. Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις λειτουργούν με χρήματα του Δημοσίου, με χρήματα των φορολογούμενων. Διοικούνται όμως απο ιδιώτες, οι οποίοι διαχειρίζονται χρήματα του Δημοσίου.
Το μόνο που επιδιώκει τελικά η ηγεσία του Υπουργείου Υγείας είναι να υιοθετήσει αυτά που τη συμφέρουν. Τα χρέη της προς τα άλλα Υπουργεία, κυρίως προς το Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
Σε μια χώρα που ζει μες τα χρέη, τελικά ο Υπουργός Υγείας αποφάσισε να βάλει το προσωπικό των ψυχιατρικών νοσοκομείων στη διαθεσιμότητα - κινητικότητα για να συμπληρώσει "ΝΟΥΜΕΡΑ". Όλα τα άλλα είναι απλώς δικαιολογίες.
Αποφάσισε ο Υπουργός Υγείας να θέσει τον εαυτό του πρωταγωνιστή ενός θιάσου που προφανώς θα έχει την ανταπόκριση αντί του χειροκροτήματος και της επιβεβαίωσης, την αποδοχή της απόρριψης και της περιθωριοποίησης.
Ας τραβήξει λοιπόν το δρόμο που έχει επιλέξει.
Εμείς απλώς έχουμε χρέος να βοηθήσουμε και να διασφαλίσουμε τα αυτονόητα που δυστυχώς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει.
Αβραμίδης Γιώργος
Πρόεδρος του ΣΥΝΟΨΥΝΟ
Στο σημείο αυτό επισημαίνω τα εξής:
Αιφνιδιαστικά, αυταρχικά και επιπόλαια αποφάσεις οι οποίες συνδέονται με τη μεταρρύθμιση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και που ουσιαστικά τινάζουν στον αέρα τις προσπάθειες της πολιτείας, των εργαζομένων, των φορέων ψυχικής υγείας για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών ψυχικής υγείας ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ.
Αυτές οι αποφάσεις, που θέτουν τις υπηρεσίες, το προσωπικό, τους ασθενείς σε κίνδυνο, απλώς, είναι καταδικασμένες να πάρουν ένα δρόμο, αυτό προς τον κάδο των "αχρήστων".
Είναι αδιανόητο να πιστέψουμε ότι η Ηγεσία του Υπουργείου Υγείας "καπελώνει" την Υφυπουργό Υγείας και τη Διεύθυνση Ψυχικής Υγείας, που ξεκάθαρα έχουν τοποθετηθεί και έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους, σχετικά με την εφαρμογή της διαθεσιμότητας - κινητικότητας, σε ότι αφορά το προσωπικό που εργάζεται και στηρίζει τη μεταρρύθμιση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Ενώ δηλαδή, έχει ξεκινήσει ένας ουσιαστικός διάλογος, σε ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΣΗ, που αφορά τη μετεξέλιξη των ψυχιατρικών νοσοκομείων, ένας διάλογος που έχει ξεκινήσει απο τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου (ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ ΥΓΕΙΑΣ, ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΕΙΑΣ) και που άμεσα ανταποκρίθηκαν οι φορείς (συνδικαλιστικοί, επιστημονικοί κλπ) των ψυχιατρικών νοσοκομείων και κατέθεσαν τις προτάσεις τους, ΞΑΦΝΙΚΑ, όλα αυτά μπήκαν στο περιθώριο και επικράτησε αυτό που όλοι θεωρούσαν αδιανότητο. Αυτό, που όλη η κοινωνία θεωρεί ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. Την πιο ευάλωτη κοινωνική ομάδα, αυτή δηλαδή των ασθενών με κάποια ψυχική διαταραχή να την αντιμετωπίζουν ως ένα ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τις παραπάνω ενέργειες;
Αξίζει να αναφέρω παρόλα αυτά τα εξής:
Πρώτα από όλα η υπογραφή του συμφώνου συνεργασίας ή διαφορετικά του μνημονίου συνεργασίας μεταξύ Λυκουρέντζου - Αντόρ δεν είναι τίποτα παραπάνω απο μία συμφωνία μεταξύ ενός ΑΣΧΕΤΟΥ σε θέματα ψυχικής υγείας ΥΠΟΥΡΓΟΥ (που ότι του έδωσαν, αυτός το υπέγραψε) και ενός Ειδικού Επίτροπου που επίσης, δεν γνωρίζει και πολλά πράγματα γύρω απο την ψυχική υγεία. Δηλαδή, δύο ΑΣΧΕΤΟΙ υπέγραψαν κάτι ΣΧΕΤΙΚΟ που αναγκαστικά κάποιοι ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΑΣΧΕΤΟΙ μας επιβάλλουν να ακολουθήσουμε.
Συγκεκριμένα, γιατί μου αρέσει να λέω τα πράγματα με το όνομά τους.
Ο Λυκουρέντζος, δεν ήξερε κατά την προσωπική μου άποψή μου, τι υπέγραψε.
Οι Συντάκτες του συγκεκριμένου μνημονίου συνεργασίας (νεοφερμένες και νεοφερμένοι του υπουργείου απο το πουθενά), επίσης, δεν γνώριζαν έστω και ελάχιστα, αυτά που έγραφαν, τι σημασία και τι αντίκτυπο είχαν.
Ο Αντόρ επιπλέον, είμαι βέβαιος, ότι ήταν στη θέση που ήταν και ο Λυκουρέντζος, δηλαδή και αυτός δεν ήξερε τι υπέγραφε και το αντίκτυπο που μπορεί να είχε η συγκεκριμένη συμφωνία.
Φίλες και φίλοι αυτό δεν μπορεί να αποτελεί πολιτική ψυχικής υγείας.
Αυτοί στο υπουργείο εν τέλει δεν γνωρίζουν ότι σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου υπάρχουν ψυχιατρικά νοσοκομεία, όπως αντικαρκινικά, παιδιατρικά κλπ. Ότι τα περισσότερα ψυχιατρικά νοσοκομεία παρέχουν υπηρεσίες εξειδικευμένες, που δεν είναι σε θέση να παρέχουν αντίστοιχες στα γενικά νοσοκομεία. Αυτή την αμορφωσιά ή καλύτερα την ημιμάθεια, για να μην πω τίποτα πιο σκληρό, βέβαια την έχουν καλλιεργήσει ειδήμονες του χώρου. Όπως κάποιοι ψυχίατροι - ΜΕΓΑΛΟφιλόσοφοι, οι οποίοι παρουσίαζουν τα δεδομένα όπως τους αρέσει. Φυσικά, εκεί που έχουν κλείσει τα ψυχιατρεία, έχουν γεμίσει οι ψυχικά ασθενείς τις φυλακές. Επιπλέον, τα δικαστικά ψυχιατρεία σε αυτές τις χώρες (ΙΤΑΛΙΑ), ταυτίζονται με τις καταστάσεις στη Λέρο της δεκαετίας του 80 και ακόμη χειρότερα. Το πείραμα δηλαδή που πολλές φορές ακούμε της Τεργέστης, είναι κατά την άποψή μου απλώς, πείραμα προς αποφυγή. Τελεία και παύλα.
Για τις υπόλοιπες χώρες που διατηρούν ψυχιατρικά νοσοκομεία καλώς τα διατηρούν, εφόσον αυτά δεν έχουν ασυλικά τμήματα και ξεκάθαρα πιστεύω ότι αυτό θα πρέπει να είναι το ζητούμενο. Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ. Δεν είναι δηλαδή απαραίτητο ότι η ύπαρξη και λειτουργία ενός ψυχιατρικού νοσοκομείου, αυτό να σημαίνει και την ύπαρξη ενός ασύλου. Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι στις μέρες μας ασυλικού τύπου δομές υπάρχουν, λειτουργούν, έχουν χρηματοδότηση και υφίσταται είτε σε ΜΚΟ, είτε σε ΝΠΔΔ. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι ΑΣΥΛΑ υπάρχουν, λειτουργούν σε ΜΚΟ και ΕΞΩΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΔΟΜΕΣ τόσο των ψυχιατρικών νοσοκομείων, όσο και των Γενικών Νοσοκομείων. Να τις κλείσουμε και αυτές;
Τελικά, χάσαμε την ουσία.
Ουσία τελικά, για την οποία δεν ενδιαφέρονται οι Υπουργοί Υγείας, αλλά και οι Γενικοί Γραμματείς του Υπουργείου, αλλά και πολλοί άλλοι του χώρου.
Αν είχαν ενδιαφέρον, αν τους ένοιαζε τέλος πάντων, για τους ψυχικά ασθενείς, θα έπρεπε να ασχοληθούν με την αποασυλοποίηση των ψυχικά ασθενών στις ιδιωτικές κλινικές, πρώτα από όλα. ΚΑΝΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ όμως, χρόνια τώρα. Είδε κανείς νομοθετικές ρυθμίσεις, ελέγχους, μνημόνια συνεργασίας για τον ιδιωτικό τομέα. ΟΧΙ. Χρηματοδοτήσεις είδατε ΝΑΙ. Ελέγχους ΟΧΙ. Στοιβάζονται οι ασθενείς στις ιδιωτικές ψυχιατρικές κλινικές, χωρίς προγράμματα αποκατάστασης, επανένταξης, με χρόνο νοσηλείας, απλώς απροσδιόριστο, μιλάμε για πολλά χρόνια, Στελέχωση, ούτε στα βασικά.
Η Πολιτεία ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ για το χρόνο νοσηλείας των ψυχικά ασθενών στις ιδιωτικές κλινικές, ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ για τις συνθήκες νοσηλείας, ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ για την εφαρμογή προγραμμάτων ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗΣ, δηλαδή, απλώς, ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΘΕΩΡΕΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ.
Δεν λαμβάνει υπόψη καν τι ισχύει στις ψυχιατρικές κλινικές των Γενικών νοσοκομείων και την αθλιότητα στην οποία λειτουργούν.
Για τις ΜΚΟ, τι να πούμε; Δεκαπέντε χρόνια τώρα το μόνο που κάνει το Υπουργείο είναι να αναζητά τρόπους και μηχανισμούς ελέγχου. Δεκαπέντε χρόνια τώρα οι φορολογούμενοι χρηματοδοτούν ΜΚΟ. Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις λειτουργούν με χρήματα του Δημοσίου, με χρήματα των φορολογούμενων. Διοικούνται όμως απο ιδιώτες, οι οποίοι διαχειρίζονται χρήματα του Δημοσίου.
Το μόνο που επιδιώκει τελικά η ηγεσία του Υπουργείου Υγείας είναι να υιοθετήσει αυτά που τη συμφέρουν. Τα χρέη της προς τα άλλα Υπουργεία, κυρίως προς το Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
Σε μια χώρα που ζει μες τα χρέη, τελικά ο Υπουργός Υγείας αποφάσισε να βάλει το προσωπικό των ψυχιατρικών νοσοκομείων στη διαθεσιμότητα - κινητικότητα για να συμπληρώσει "ΝΟΥΜΕΡΑ". Όλα τα άλλα είναι απλώς δικαιολογίες.
Αποφάσισε ο Υπουργός Υγείας να θέσει τον εαυτό του πρωταγωνιστή ενός θιάσου που προφανώς θα έχει την ανταπόκριση αντί του χειροκροτήματος και της επιβεβαίωσης, την αποδοχή της απόρριψης και της περιθωριοποίησης.
Ας τραβήξει λοιπόν το δρόμο που έχει επιλέξει.
Εμείς απλώς έχουμε χρέος να βοηθήσουμε και να διασφαλίσουμε τα αυτονόητα που δυστυχώς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει.
Αβραμίδης Γιώργος
Πρόεδρος του ΣΥΝΟΨΥΝΟ
