κάντε κλικ εδώ
Η αποδοχή των ασθενών στην Αμφισσα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Χρειάστηκαν τέσσερις μήνες διαλόγου σε πλατείες και σχολεία τη δεκαετία του '80 ανάμεσα στον κ. Σακελλαρόπουλο και την τοπική κοινωνία προκειμένου να ξεθωριάσει το στίγμα του «τρελού».
Και πάλι όμως δεν έλειψαν οι αντιδράσεις. Κατά καιρούς, ένοικοι πολυκατοικιών αρνούνταν να γειτονέψουν με τα διαμερίσματα της Εταιρείας Ψυχικής Υγείας.
Σήμερα, στην πόλη των 9.000 κατοίκων, ασθενείς και μη περπατούν στα ίδια στενά, κάθονται μαζί στα καφενεία και στις κερκίδες του Φωκικού, της ποδοσφαιρικής ομάδας. Ενας αποφοίτησε από το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας. Αλλος παίζει στη θεατρική ομάδα του δήμου.
Η Αμφισσα είναι παραδοσιακά εργατική πόλη. Οι κάτοικοί της πέρασαν από την κωδωνοποιία, τη σχοινοποιία και τη βυρσοδεψία στην εξόρυξη βωξίτη και την καλλιέργεια της ελιάς.
Σήμερα, έχουν αγκαλιάσει την αποασυλοποίηση. Η κ. Καράμπελα, διοικητικά υπεύθυνη της Εταιρείας Ψυχικής Υγείας, ήταν στο σχολείο ακόμη όταν ο κ. Σακελλαρόπουλος ξεκινούσε τη μεταρρύθμιση. Από το 1987 μετέχει και αυτή στο πρόγραμμα.
Ο Νεκτάριος Φασίτσας απασχολεί εθελοντικά εδώ και έναν χρόνο στο καφενείο του τον Κωνσταντίνο. Οταν πρωτοπήγε στην Αμφισσα ο Κωνσταντίνος ήταν υπερκινητικός, απρόσιτος. Τώρα έχει ηρεμήσει. Μας σερβίρει, κάθεται μαζί μας στο τραπέζι. Μας μιλά, έστω και δειλά.
Αυτή τη συστολή προσπαθεί να σβήσει η δασκάλα μουσικής Ελένη Ιντέρνου. Πίσω από το πατρικό της βρίσκεται το πρώτο σπίτι που φιλοξένησε τους ψυχικά ασθενείς. Στον αρραβώνα της τους είχε καλέσει. «Δεν γινόταν να γλεντάει η γειτονιά και να μην είναι και αυτοί μέσα» λέει. Από πέρυσι δέχεται αφιλοκερδώς στη σχολή της ψυχικά ασθενείς και τους μαθαίνει να τραγουδούν. «Στην αρχή κάποιοι ήταν διστακτικοί. Δεν έβγαζαν τα μπουφάν τους. Δεν αναγνώριζαν τη φωνή τους. Εχω βάλει στόχο να τραγουδήσουν με θάρρος. Αν έχεις εμπιστοσύνη στη φωνή σου, αποδέχεσαι πολλά από τον εαυτό σου» λέει.
