κάντε κλικ εδώ
Με την αξιέπαινη πρωτοβουλία των φοιτητών της Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ξεκίνησε πρόσφατα μια συζήτηση για το μέλλον της τριτοβάθμιας νοσηλευτικής εκπαίδευσης στη χώρα μας και για την τύχη των νοσηλευτικών σχολών των ΑΕΙ και ΤΕΙ, ενόψει της επικείμενης κατάθεσης του νομοσχεδίου για την Παιδεία από την υπουργό κ. Διαμαντοπούλου.
Ως παριστάμενος κατά την πρώτη συζήτηση στην οποία είχαν κληθεί εκπρόσωποι απ’ όλους τους φορείς, έμεινα με την εντύπωση ότι «αυτό το έργο κάπου το έχω ξαναδεί»… Φοιτητές αγνών προθέσεων και θεωρητικού δυναμισμού, ετοιμαζόταν να αντιπαρατεθούν με τη δρομολογούμενη ή αν θέλετε φημολογούμενη υποβάθμιση των σχολών τους, υπό το βόμβο των αλληλοδιασταυρούμενων διαλόγων των παρόντων καθηγητών, που όπως φάνηκε σκέφτονταν περισσότερο το δικό τους μέλλον…
Ξέρω καλά ότι η αποτύπωση αυτής μου της εντύπωσης στο παρόν εκδοτικό σημείωμα, θα μου αποφέρει με βεβαιότητα πλήθος παραπόνων και νέφη βελών, αλλά επειδή στην περίπτωση της μάχης για την εδραίωση μιας ενιαίας τριτοβάθμιας πανεπιστημιακής νοσηλευτικής εκπαίδευσης, το βασικό στοιχείο στο στρατόπεδο των αμυνομένων πρέπει να είναι η ειλικρίνεια, παίρνω το βάρος αυτής μου της εντύπωσης και αν χρειαστεί θα την ξαναπώ δημοσίως: Οι φοιτητές της Νοσηλευτικής ΤΕΙ και ΑΕΙ πληρώνουν διαχρονικά τις αμαρτίες των καθηγητών τους.
Η ηγεσία του ΤΕΙ δε θέλει να χάσει την «χρυσοτόκο όρνιθα» μιας και η Νοσηλευτική διαθέτει τους περισσότερους φοιτητές απ’ όλα τα τμήματα όλων των σχολών, οι καθηγήτριες (αν όχι όλες, οι περισσότερες) αισθανόμενες την αβεβαιότητα της ακαδημαϊκής τους μετάβασης παίζουν «κατενάτσιο» και το καθηγητικό «τιμ» της Νοσηλευτικής ΑΕΙ, με την συντριπτική του πλειοψηφία να αποτελείται από γιατρούς, αντιμετωπίζουν μια ενδεχόμενη συνένωση με τη Νοσηλευτική των ΤΕΙ, όπως αντιμετώπιζαν τη δεκαετία του ’30 και του ’40 οι «υγιείς» Λασιθιώτες, τους τροφίμους της Σπιναλόγκας.
Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, η άδολη βούληση των φοιτητών μαραίνεται, προτού καν πιαστεί στο μίσχο της μετουσίωσής της σε αποτέλεσμα και οι επόμενες συζητήσεις μεταμορφώνονται σε ανούσιες και ξεθυμασμένες ομαδικές ψυχοθεραπείες.
Αν με ρωτήσετε ποια μπορεί να είναι η λύση, χωρίς να παίρνω όρκο για την αποτελεσματικότητά της, θα πρότεινα η μπάλα να παιχτεί σε άλλο γήπεδο: Αυτό της ΕΝΕ. Φοιτητές, καθηγητές και επιμελητήριο, θα πρέπει με καθορισμένο χρονικό ορίζοντα να ομονοήσουν με βάση έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή προς όφελος όλων.
Μη ξεχνάμε ότι η μαμά Ευρώπη και αυτοί που τη διοικούν, στο όνομα της μείωσης του εργατικού κόστους και του κόστους των υπηρεσιών (όπως καλή ώρα των νοσηλευτικών), δε δείχνουν να υπολογίζουν σε «επιστημονικότητες» και στα συναφή και δεν το’ χουν σε τίποτα να υποβιβάσουν το επάγγελμά μας σε «χειρωνακτικό», όχι βέβαια με την πρότερη ετυμολογική έννοια του όρου «χειρ + άναξ», αλλά με την μεταγενεστέρως εκλαϊκευμένη που γνωρίζουμε όλοι μας…
Ιδού η Ρόδος.
Αριστείδης Δάγλας
