E-9301/10EL
Απάντηση του κ. Andor
εξ ονόματος της Επιτροπής
(22.12.2010)
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που διαβίβασαν οι ελληνικές αρχές, ο αριθμός των ψυχικά ασθενών οι οποίοι διέπραξαν ποινικό αδίκημα αλλά δεν διώκονται ούτε τιμωρούνται ποινικά και νοσηλεύονται σε ψυχιατρικό νοσοκομείο είναι από επτά έως 17 κάθε χρόνο. Οι ασθενείς που αποπειράθηκαν να διαπράξουν έγκλημα κατά της ζωής νοσηλεύονται σε αυτά τα νοσοκομεία κατά μέσο όρο 11,8 χρόνια.
Οι ασθενείς που είχαν νοσηλευτεί προηγουμένως σε πολλά ψυχιατρικά νοσοκομεία που βρίσκονταν εκτός των μεγάλων αστικών περιοχών και τα οποία έχουν πλέον κλείσει, ζουν τώρα σε μικρές τοπικές αποϊδρυματοποιημένες εγκαταστάσεις. Ωστόσο, κάποια τμήματα ορισμένων μεγάλων ψυχιατρικών νοσοκομείων που συνεχίζουν να λειτουργούν είναι για ασθενείς που διέπραξαν ποινικά αδικήματα. Η επιδίωξη της ασφάλειας, που απαιτεί την επιτήρηση αυτών των ασθενών και την επιβολή ποινών στερητικών της ελευθερίας, έρχεται σε αντίθεση με τις προσπάθειες για την προώθηση της ψυχοκοινωνικής τους αποκατάστασης. Η έμφαση που δίνεται στην ασφάλεια και την εφαρμογή των περιορισμών μπορεί σε μερικές περιπτώσεις να έχει ως συνέπεια οι θεραπευτικές δραστηριότητες να μη λειτουργούν ικανοποιητικά.
Η Επιτροπή τονίζει ότι είναι αναγκαίο να εφαρμοστεί πλήρως η μεταρρύθμιση του ελληνικού ψυχιατρικού συστήματος υγείας και ιδίως η αποϊδρυματοποίηση όλων των υπηρεσιών ψυχικής υγείας σύμφωνα με το εθνικό πρόγραμμα ψυχιατρικής μεταρρύθμισης «Ψυχαργώ». Αυτή η εφαρμογή θα θέσει τέλος στις πρακτικές ασυλοποίησης και στη συμφόρηση που διαπιστώθηκαν στα ψυχιατρικά νοσοκομεία.
